Proje, program olarak, salt yatırım amaçlı bir yapıdaki ezberlere dayalı bir konu değil. Tamamen kişisel bir ihtiyaç hatta bir lüks olmasından ötürü kalıplaşmış mimari temrinlerden biraz ayrışıyor. Bu yapı ne bir ev ne bir ofis ne de bir sanat galerisi; hepsini kapsayabilecek ama yalnız biri ile sınırlı olmayan!

 

Batı cephesinde izdüşümleri üst üste gelen; diğer yönlerde ise uzanarak birbirinin üzerinde kayan 3 ortogonal kütle ve bu 3 kütleyi birleştiren bir düşey boşluk. Mümkün olduğunca yalın ve dolaysız. Arazinin belli köşelerini tutan bu 3 yatay kütle farklı yönlerde temas ettiği diğer kütlelerin terası ya da saçağı haline gelir. İzdüşümü sabit olan batı cephesi ise otopark rampasının plandaki satıhını oluşturmakta.

 

Arazideki kot farkı; bodrum kat kütlesinin ön bahçeye, zemin kat kütlesinin ise arka bahçeye düz ayak şekilde oturmasına imkân verir halde. Bu mimari kurgu, yaklaşık olarak arazinin geometrik merkezine denk gelen iç bahçe ve ona düşeyde eşlik eden ana merdiven ile tamamlanarak nihai haline bürünmüş olur. Zemin kattaki en kritik algı; bahçe kapısından deniz manzarasına kadar kuzey-güney yönünde yakalanmaya çalışılan sürekli perspektif algısı. Bahçe kapısı açıkken dahi yapının içinden doğru görünen Marmara Denizi ve oradaki yük gemileri sizi adeta yapının içerisine davet eder halde okunabilir.